65. Onvermijdelijk kijk je dan eerst even achteruit. Waw, remember? Tofkes!
Maar ook, hola, zie ik daar geen gemiste kansen?
Maar je kijkt ook vooruit. En wat nu?
Zo eigenaardig dat zoveel mensen me vragen: en wat ga je nu doen?
Of: kun je je bezig houden? "Bezig houden???"
Ik begrijp het niet. Ik heb waslijsten decennia ‘s uitgestelde must of wanna do's, halve gare of hele gare bucket lists, onafgewerkte projecten, ideeën en intenties. Voor mezelf hoef ik niet echt lang te leven om-lang-te-leven, als het maar een zinvol en kwalitatief leven is. Mijn kleindochter mede-actief kunnen zien opgroeien b.v.
Maar nu kijk ik plots aan tegen een soort gevoel van tijdsgebrek. Wat krijgen we nu? Voordien zaten er regelmatig de klassieke wetten in de weg en praktische bezwaren of angst voor weemoedigheid.
Nu, met een hoofd dat vrijer komt, word ik geconfronteerd met een hardnekkig besef van onbenut potentieel. Ongebruikte, misschien onderdrukte, noem het talenten?
Ik ben hoog-sensitief. teveel prikkels tegelijk leidde meestal tot verdringing en een aanpak die eerst te maken hadden met verantwoordlijkheids- en burgerzin, primordiale dringende oplossingen, controle, zekerheid en dergelijke.
Dit ten koste van avontuur, experiment, een we-zien-wel-attitude. Soms mocht er wat meer een who cares, een WTF.
Maar wat is het antwoord als je nog niet klaar bent met de afweging tussen oef, nu even rustig aan en god, ik wil nog zo veel...