Ik heb een verstrooide kop en dus liep ik al ontelbare figuurlijke blauwtjes op als presentator of entertainer. Je wil bijvoorbeeld niet weten hoeveel keer ik, onberispelijk in het pak, maar met de zipper van mijn broek open, voor het publiek stond… En iedereen die dan naar je fly zit te staren… dat merk je hoor!
Maar het kan altijd erger…
Michèle was een animatrice in Vogue Club, Eritrea, Griekenland. Tijdens een cabaretshow voor het vakantieclubpubliek, playbackte ze een nummer in een lang, wit kleed. Ikzelf zat achter de techniek en vond de act nogal zoutloos. Ik kreeg plots de ingeving de blacklighst aan te zetten. Dit fluoresceert alles wat wit is heel fel, toch altijd een bijzonder effect. Helaas bleek de jurk eigenlijk een vaalwit ecru ding te zijn dat de fluor niet pakte. In tegenstelling tot haar witte ondergoed eronder, waardoor het leek alsof ze in haar lingerie zong. Kwaad dat ze was nadien!!!
Marc, een van onze beach boys was geen podiumbeest maar alle animators werden verondersteld aan bod te komen, dus stelden we hem voor de tweetalige sketch die Louis deed, over te nemen. Die gaat als volgt. Hij komt op en zegt een gedichtje te willen voordragen. En dan begint hij : “Hier je suis venu, aujourd’hui je suis descendu…” Er was geen verdere tekst maar tegen die tijd hoor je een andere animator backstage roepen. “Hela, Louis, waar is mijn vest, gij hebt mijn vest aan” en foeterend komt deze op het podium zijn vest opeisen. Hetzelfde herhaalt zich met een andere animator voor zijn hemd, weer een ander uiteindelijk (tegenstribbelend en weigerachtig) voor zijn broek. En wanneer hij daar in zijn onderbroek staat, springt een animatrice die in het publiek was gaan zitten recht, roepend: “Hé Louis, mais c’est ma culotte!”. En achter elkaar spurten ze naar af. Altijd volop hilariteit.
Dus Marc ging dat doen. Maar wij geniepigaards besloten Marc te foppen. En toen hij kwam aan “je suis descendu” gebeurde er niks. Geen geroep, geen interventie. Gevolg… Marc stond daar te sterven op het podium.
Om hem te overtuigen de volgende keer toch weer op de bühne te gaan, had een van ons zijn vertrouwen gewonnen en een spiekbriefje voor in zijn broekzak gegeven net voor het opgaan dat als verdere tekst kon dienen in geval we hem dezelfde poets wilden lappen. Zo geschiedde. We zwegen. En deden weer niks. Marc haalt zijn briefje boven en begint de meest onnozele, tweetalige onzin voor te lezen die we voorbereid hadden. Het publiek snapte er niks van. Wij daarentegen ontploften!
Een van mijn vele jobs was te tolken. Terwijl ikzelf veelal presenteerde in diverse talen, deed de kapitein van elk cruiseschip waarop ik werkte, zijn traditonele welkom- of afscheidsspeech in het Engels en ik vertaalde dan, naast hem, naar de nodige andere talen.
Bij een afscheidsspeech, zei Captain Panagiotakis: “I hope you enjoyed the cruise”, waarop ik mezelf in het Frans hoor zeggen “J’espère que vous avez bien joui…” Helaas had dat beter bien profité of zoiets geweest want jouir betekent in het Frans o.m. “klaarkomen”. Alle Franstaligen natuurlijk in een knoop. De kapitein verwonderd. Ik daarentegen…
In het middelbaar werd een grote show opgevoerd in de theaterzaal. Ik maakte als leaddanser de befaamde West Side Story sprong op de muziek van die musical frontaal op het podium vooraan. Helaas had ik een veel te nauwe jeans aan en op die sprong knapten alle knopen van mijn broek gelijktijdig af.
Iets gelijkaardigs had ik ook met een te kleine collant die tijdens een modern ballet steeds meer afzakte, waardoor ik gedwongen werd om improviserend al dansend de zijkant coulissen in te schuiven, de collant zo goed mogelijk op te trekken en terug te dansen. Helaas was het een lange choreografie en dus moest ik dat enkele keren herhalen. Best vervelend.
Een ander keer hadden we voor een Sunair promoshow een jazzballet op blote voeten maar met beenwarmers (jaren ’80!). Het doek gaat op. Blijk ik vergeten mijn lompe backstage schoenen te hebben uitgedaan voor het opkomen.
1976. Ik volg voordracht, dictie en toneel aan het conservatorium. Voor toneel moet een tegenspeelster examen afleggen voor een vakjury met o.a. wijlen Nand Buyl in de voor de rest bijna lege SSB. Het is een clowns act en ik moet een bord op haar hoofd kloppen waarna zij waggelend moet veinzen quasi bewusteloos te vallen. Natuurlijk sla je niet echt en ik oefende hard om zo te kloppen dat het lijkt alsof je het hoofd raakt, maar vlak erbij trek je snel terug. Ik had het onder de knie. Maar de zenuwen zeker? Ik sla het bord op haar kop, geen reflex controle. Het geluid van de klop lokt kreten van afgrijzen uit in heel de zaal. Ze staat te zwijmelen, maar gaat niet neer en met van pijn verwrongen gezicht onder lagen clown schmink doet ze toch verder. Ik heb nooit geweten of ze geslaagd was.
MS The Meridian (Celebrity Cruises). Ik sta klaar om het podium op te springen. Om me op te peppen huppel ik schijnboksend rond en laad me vol energie. Mijn Amerikaanse assistent Ralph zal me aankondigen backstage. De generiek speelt. Nog 5 seconden en dan brult hij in de micro: Ladies and gentlemen, your cruise director... Viem Vèèn Bèsijéén! Oppep meteen afknap.
In vakantieclub Font de Sa Cala is er vroeg op het seizoen wat nood aan animatiehulp. Soms doe ik beroep op gasten om mee te werken. Ik had het idee om het nummer "If I had a hammer" te zingen met mijn gitaar en dan halverwege het nummer zou een zekere Steve, geschminkt als clown met een hamer vrolijk meetikken op een tafeltje vol lege flessen. Bleek hij vlak voor het optreden compleet van de kaart van de zenuwen en vol podiumangst. Ik haal een fles whisky en laat hem een glas moed indrinken en vang de show aan. Steve blijft achter in de coulissen ruimte. Wanneer een hele tijd later ik dat nummer inzet, komt Steve, duidelijk wankel en over zijn toeren op en terwijl ik zing "I hammer in the morning, I hammer in the evening....." hamert Steve effectief alle flessen compleet naar de verdoemenis. De scherven spatten in het rond.
Geen blooper, wel grappig. Sunclub Pollensa. Quatorze juillet. De nationale feestdag zetten we voor de vele Fransen om in een echte themadag met o.m. een Tour de France met vakantiegangers op alle huurfietsen en een “bestorming van de Bastille” naar een toren op het domein waar animatrice Frederique wat fier erbovenop in wapperend kleed en met één ontblote borst de strijdvaardige Marianne uitbeeldde.
Dan was er ook een evocatie van Asterix en Obelix met alle animators in een Gallische stripfiguur waarbij diverse typische scènes uit de serie werden nagespeeld als één langgerekte grappige sketch.
Omdat ik regelmatig optreedt met mijn gitaar, word ik gebombardeerd tot Assurancetourix (Kakofonix), de bard. En ja hoor, als ik poneer dat het misschien het juiste moment is voor een lied, krijg ik een ferme mep van de visser Kostunrix: “Non, tu ne chanteras pas!” met jawel, een echte, enorme, verse vis tegen mijn kop.
Acht jaar lang producete ik voor Opel Belgium/ G.M. hun evenement "decoratiefeest", een soort personeelsfeest waarbij arbeiders en bedienden gedecoreerd werden n.a.v. 25, 30 of 35 jaar dienst. Steeds goed voor een feest van 350 tot soms 800 man. Tijdens de academische plechtigheid projecteerde ik dan een zelfgemaakte video over resp. 25, 30 en 35 jaar terug, een leuke Prehistorie-achtige clip met hoogtepunten, fait-divers en zo op muziek van dat jaar. En met er achteraan wat er dat jaar gebeurde bij Opel zelf. Voor het eigenlijke feest hadden we dan steeds een artiest met band, denk aan Dana Winner, Bart Kaël en andere Will Tura's. Een bepaald jaar was het aan Günther Neefs.
Zoals gewoonlijk zat ik aan de tafel van de H.R.-afdeling en die al wat oudere dames zaten voortdurend over zijn vader Louis Neefs te praten. Günther komt aan het eind van zijn act. Ik was presentator, dus stormde ik naar het podium om hem af te kondigen en hoor mezelf zegen: Dames en heren, uw applaus voor Louis Neefs! Günther die zich in de dansende crowd gestort had, begint naar mij te roepen: Günther! Günther! Man, man, rode kaken...
Op de foto hieronder: Wim als gladiator/ leeuwentemmer tijdens "Roman Night", Vogue Club, Greece.
1995. Finland, Zweden en Oostenrijk vervoegen de Europese Unie. Een educatief project wordt door mij geproduceerd i.s.m. St. Ryckevelde in Oud Sint-Jan, Brugge voor honderden laatstejaars middelbaar. Allerlei ludieke opdrachten en een show met o.m. een enorme alpenhoorn, een Finse volksdansgroep, enz... brachten elementen van deze toetreding en deze diverse landen in the picture. Nadien was er een dansfeest geprogrammeerd in de Ambassadeurszaal. Als presentator kondig ik aan " dat er nu een party volgt". Uit de zaal stijgt een mengeling van gegniffel en hoongelach. Blijkt dat het woord "party" (voor een T-dansant in mijn tijd) verworden is tot een hopeloos ouderwets, onhip tot belachelijk fout woord voor jongeren toen. Fuif ware beter geweest. Ik voelde instant dat mijn jeugd definitief voorbij was.
Niet echt een stage blooper maar toch "embarrassing".
Cruise director zijn is een continue parade van verkleedpartijen (met weinig tijd). Zo kan het dat je op een dag 's ochtends in compagnie-uniform, jacket and tie met die eeuwige witte broek en schoenen moet verschijnen. Misschien kan je dan aan wal. Joepie lekker "a loud shirt" aan en vrijetijdskledij! Dan terug aan boord uniform maar met compagnie T-shirt (juiste kleur wisselt per dag), soms een bermuda, wit altijd jawel. Dan 's avonds een pak (stadkledij met das) of galakledij (formal, tuxedo, smoking, black tie, hoe je het ook noemen wil), dan in show presentatiekledij voor aankondiging show of interventies. Dan terug naar de kledij van voordien. En als je in de vooravond pakweg 5 cocktailparty's (privé-, groeps-, in lounges of zelfs in the captain's quarters) als cruise director moet attenderen, dan is er weinig tijd. Op een dag was ik laat om bij de opening van de captains cocktail party de Master te vervoegen bij de begroeting der passagiers. Ik had snel gedoucht en trok mijn smokinghemd en -kostuum aan, in de vlucht een korstje, puistje? wegplukkend van mijn borst. Een paar minuten later stond ik op tijd naast de kapitein tot een van de eerste passagiers ontzet wees naar een enorme bloedvlek die opengulpte doorheen mijn wit hemd.
Vergelijkbaar: Ik sta klaar in mijn witte! Hong Kong tailor made tuxedo als ik verstrooid midden een gevulde asbak ga zitten. Of nog: in de vlucht mij realiseren dat ik mijn haar waste met scheerschuim en mijn baard probeerde af te doen met shampoo. Nee. Gekker wordt het niet.